Soms kan zo’n gevoel van dankbaarheid je zomaar overvallen. En dat is geen onaangenaam gevoel. Het begint bij mij met een beeld. Dat beeld triggert een emotie. En die voel ik dan in mijn buik. Een soort warm bolletje dat zich langzaam uitbreid. En blijkbaar ook weer terug naar mijn hoofd om er weer bewust bij te blijven.
De trigger (het beeld) dit keer waren mijn jongste dochter en mijn lief die een stukje voor mij uit liepen. Zij zelfs al iets groter dan mijn lief, haar bonus papa. De eerste kennismaking was toen zij 5 jaar was en nu is ze alweer 18. In die 13 jaar hebben deze 2 een bijzondere band ontwikkeld. Ze hebben dan wel geen bloedband, maar ik zie wel degelijk karaktertrekken van mijn lief terug in mijn dochter. Nurture vs nature is dat geloof ik 
En als ze dan zo voor mij lopen en ik die twee op de rug aanschouw, komt dat dankbare gevoel naar boven. Dankbaar dat we een gezin zijn. Dankbaar voor alle lessen die mijn lief mijn dochters biedt. En dankbaar zeker ook voor de lessen die hij mij biedt.
Bewust zijn van mijn gevoel is namelijk niet iets dat voor mij vanzelfsprekend is. Of luisteren naar mijn lijf, ook dat is iets waar ik mezelf in heb ontwikkeld. En daar heeft mijn lief een belangrijke rol in gespeeld. Ik was altijd meer van de ratio dan van het gevoel. Niet bij anderen, daar kon ik heel goed invoelen en meevoelen. Mijn werk als coach en trainer vaart wel bij dat invoelend vermogen. Maar gek genoeg was die verbinding tussen mijn eigen gevoel en mijn hoofd beduidend minder goed ontwikkeld. Alsof alles wat ik voelde/waarnam eerst langs mijn hoofd (brein) moest voordat het er mocht zijn. En mijn lief heeft veel minder last van dat beperkende filter. Sterker nog hij kan net als ik heel goed invoelen en mij bewust maken dat ik iets voel. Zelfs voordat ik het voel. En sinds een jaar durf ik nu ook te luisteren naar hem.
Ik heb heel lang hem niet serieus willen (of kunnen) nemen, omdat er een lastige overtuiging in de weg zat. Een stemmetje van mijn vader (maar volledig geïnternaliseerd) dat hij met zijn niet afgemaakte mavo toch echt niet aan mij kon tippen met mijn WO status. Wow wat staat dat hard als ik het zo op papier zet. Ik schaam me ervoor. En toch is die overtuiging een belangrijke reden geweest dat onze relatie niet kon stand houden. Ik zag hem niet als gelijkwaardig. Pas na een heftige breuk (die we blijkbaar allebei nodig hebben gehad) kunnen we nu volmondig zeggen dat onze relatie gelijkwaardig is. Ik waardeer hem voor wie hij is en hij is een oprecht bijzondere man. Ik heb zoveel van hem te leren (en hij vast ook wel het een en ander van mij).
Gelijkwaardig. Lief ik ben je dankbaar. EN ik kan het voelen die dankbaarheid. Eerder dan dat mijn hoofd het weet.
Benieuwd naar mijn programma's en cursussen die zich vertalen vanuit mijn ervaringen naar mijn werk als coach?